Eş, nişanlı, sözlü veya sevgilinin vefatı hakkında...

Mikasa Ackerman

Mikasa Ackerman

Vazgeçtim
Kayıtlı Üye
27 Mart 2023
190
338
29
Merhabalar bu benim ilk gönderim. Yıllar önce de vardı bu sayfa hala var olduğunu görünce hem şaşırdım hem de sevindim. Etrafımda beni dinleyecek insanlar var elbet ama biliyorsunuz böyle bir konu hakkında verdikleri destek yeterli olmuyor. Kendi hikayemi anlatmadan önce sadece merak ettiklerimi sormak istiyorum. Okumak isteyen olur istemeyen olur. Sorularımı sadece kendimle kıyaslayıp hangi süreçten geçtiğimi görmek ve kendimi yalnız hissetmemek soruyorum. Ne hissettiğimi düşündüğümü bilmiyorum. Lütfen zarar verecek yorumlarda bulunmayın. Zaten harap haldeyim. Sadece daha iyi olmak istiyorum. Çünkü son sözleri sen hep gül ben senin hep mutlu olmanı istiyorum idi.

Eşini veya ilişkisi olduğu kişiyi kaybedenlerden eğer sizi rahatsız etmezse yanıt bekliyorum. Ne kadar oldu ve şimdi ne durumdasınız? Geçiyor mu ya da ne kadar geçiyor? Kendinizi iyileştirmek için neler yaptınız? Destek aldığınız yazar, kitap, kişi vb. öneriniz var mı? Olduysa başka biriyle bir yola çıkma düşüncesini ne kadar zaman sonra kabul edebildiniz? Bu yeni yolculuk acınızı dindirdi mi yoksa devamlı eski günleri mi hatırlatıyor? Gerçekten birini daha sevebildiniz mi? Bu eksiklikle ömür boyu yaşanılabilir mi?

Cevap verecek olan herkese teşekkür ederim.
 
Tarihe göre sırala Oylara göre sırala
RUJLU KIZ .!.:
Başınız sağolsun. Benim 21 yıllık eşim 52 gün önce vefat etti.Bu acıyı yaşamayan anlayamaz çok zor anlaması. İleri yaşta Anne baba kaybı gibi değil ,eş kaybı çok zor ,birde birbirinize çok bağlı bir çiftseniz daha da zor.İçimde hep bir gözyaşı bombası var sanki ,biri onunla ilgili bir şey söylese yada sorsa bırakıyorum gözyaşlarımı hemen tutamıyorum zaten .2 tane kızımla kalakaldım.Allah sabır versin sizede. Ne desem boş yaşadığımız acılarda hayatın bir parçası.
Genişletmek için tıkla...
Başınız sağolsun.
Benim de annem ve babam 20 yıllık evliyken , babam vefat etti ve biz de iki kız kardeşiz. Bu yüzden mesajınız içimi cız ettirdi. Baş sağlığı dilemek istedim.
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Benim kuzenim 23 yaşında gencecik vefat etti birden bire. Biz onunda aynı evde büyüdük, aynı okula gittik, aynı sıralara oturduk, aynı şeylere güldük ağladık, aynı ağaçlara tırmandık.. Çocukluğum gençliğim öldü. 8 yıl geçti benim kalbim hala acıyor. O öldüğünden beri memleketime gidemedim, nasıl giderim ki. Hayat tabi devam etti, evlendim çoluk çocuğa karıştım, hayal kurarım bazen, görmesini çok isterdim.. Yıllardır aynı rüyayı görürüm, hep mezarının başındayım.
Belki bi eş bi sevgili anana babayla kıyaslanamaz, Allahta göstermesin kimseye.. Acınızı paylaşıyorum ve sabırlar diliyorum..
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Nedense buraya bir şey yazmak istediğimde çok zorlanıyorum. Elim klavyeye alışkın ama ondan bahsedeceğim zaman yazamıyorum donup kalıyorum. Üzdüğüm kişilerden özür dilerim. Ama paylaşımlarınız bana destek oldu tekrar teşekkür ederim. Hem çok yalnızım içimi gerçekten dökebileceğim kimse yok hem de buraya yazamıyorum anlamıyorum neden. Devamlı kafamla konuşuyorum.

28 yaşındayım ve kendisi ilk sevdiğim erkekti. Beni kendinden çok sevdi. Bunu süreç boyunca hissettirdi. Çok güzel bir kalbi vardı. Yüzü o kadar masumdu ki baktıkça rahatlardım ve hala çok garip geliyor uykumu getirirdi. Uyurken bile telefon açık kalırdı. Bazı aksilikler oldu ve ailelerimizi yüz yüze görüştüremedik. Nisan ayında hem söz hem de dini nikahı yapacak yazın da ben tayin alırken evlenecektik. Önce telefonun kapanma sesini duydum sonra bu saatte niye uyanık acaba diye düşünürken evin sallandığını fark ettim. Hemen onu aradım ama hat düşmedi. Whatsapp üzerinden aradım çaldı ama açmadı. Evden çıktığımda abisine ulaştım. İyi olduğunu gece evden çıkıp kuzeniyle görüştüğünü söyledi. Eğer enkazda olduğunu söylemiş olsaydı mahvolur ailemin yanına dönemezdim. Sekizinci gün ona ulaşabildiler. Üstlerine ikinci bir bina daha yıkılmış. Ailesi ben maraşta yaşamak istemiyorum diye istemeye gelmeyi iptal etmişti. Ailecek vefat etttiler. Cenazesine gidemedim. Yıllarca beklediğim hayallerimdeki insanın cenazesine gidemedim.
Ailesinden bir tek abisi hayatta. Eşi bana dönüş yapacaktı ama aramadı. Ben psikolojileri iyi değildir belki diyerek rahatsız etmedim onları ama annem mesaj atmış görüldü atmışlar. Abisinin ailesinden uzak olduğunu biliyordum ama bu kadar umursamaz olacağını düşünmemiştim. Kardeşinin anne babasının evinin bile resimleri var bende. Bunları istemek için bile ulaşmadılar. Benimde ne kadar üzgün olduğumu biliyorlar ama yok saydılar. Ramazandan sonra mezarına gideceğim umarım yerini ve numarasını söylerler.

Size komik gelecek belki ama en büyük isteğim beni gerçekten ve benim de sevebildiğim biriyle aile olmaktı. Ve onunla tanışana kadar hiç kimseyi bu hayale ortak etmemiştim. Daha önceden ne istediysem hatta fazlası onda vardı. Sanki benim için dünyaya gelmiş gibi. Fikirlerimiz zevklerimiz hayallerimiz ortaktı. Tanıştıktan bir hafta on gün sonra evlilik hakkında konuşmaya başlamıştık. Tek dileği benim yanımda olmaktı. Ben bir şeyler hayal ederken o sadece benim içerisinde olduğum bir ev istiyordu. Hayaller kurarak çeyiz hazırladım temel alınması gerekenleri aldım. Diğer odada duruyorlar şimdi.

Prenses gibi büyümedim. O nedenle güçlü bir insanım. Ama ilk defa gerçekten kaldıramayacağımı düşündüğüm için psikolojik desteğe başladım. Hala ne depremden ne de yastan bahsetmişim psikoloğa. Karalar bağlayıp kendimi yatağa atmadım. İyileşmeye çalışıyorum. Onu aklımdan çıkarmaya çalışmıyorum varlığı ve bana yaşattıkları için şükrediyorum. İntihar haram olduğu için ve kız kardeşim bunu kaldıramayacağı için ölemiyorum. Yaşamak zorundayım ama artık ne yapacağım bilmiyorum. Dizi film oyun kitap şuanı doldurmaya normalleşmeye çalışsam da gelecekten korkuyorum. Ömür boyu yalnız nasıl yaşayacağım bilmiyorum.

İçimden geçenleri kısaca yazmaya çalıştım. Dağınık oldu kusura bakmayın
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
949806 .!.:
Nedense buraya bir şey yazmak istediğimde çok zorlanıyorum. Elim klavyeye alışkın ama ondan bahsedeceğim zaman yazamıyorum donup kalıyorum. Üzdüğüm kişilerden özür dilerim. Ama paylaşımlarınız bana destek oldu tekrar teşekkür ederim. Hem çok yalnızım içimi gerçekten dökebileceğim kimse yok hem de buraya yazamıyorum anlamıyorum neden. Devamlı kafamla konuşuyorum.

28 yaşındayım ve kendisi ilk sevdiğim erkekti. Beni kendinden çok sevdi. Bunu süreç boyunca hissettirdi. Çok güzel bir kalbi vardı. Yüzü o kadar masumdu ki baktıkça rahatlardım ve hala çok garip geliyor uykumu getirirdi. Uyurken bile telefon açık kalırdı. Bazı aksilikler oldu ve ailelerimizi yüz yüze görüştüremedik. Nisan ayında hem söz hem de dini nikahı yapacak yazın da ben tayin alırken evlenecektik. Önce telefonun kapanma sesini duydum sonra bu saatte niye uyanık acaba diye düşünürken evin sallandığını fark ettim. Hemen onu aradım ama hat düşmedi. Whatsapp üzerinden aradım çaldı ama açmadı. Evden çıktığımda abisine ulaştım. İyi olduğunu gece evden çıkıp kuzeniyle görüştüğünü söyledi. Eğer enkazda olduğunu söylemiş olsaydı mahvolur ailemin yanına dönemezdim. Sekizinci gün ona ulaşabildiler. Üstlerine ikinci bir bina daha yıkılmış. Ailesi ben maraşta yaşamak istemiyorum diye istemeye gelmeyi iptal etmişti. Ailecek vefat etttiler. Cenazesine gidemedim. Yıllarca beklediğim hayallerimdeki insanın cenazesine gidemedim.
Ailesinden bir tek abisi hayatta. Eşi bana dönüş yapacaktı ama aramadı. Ben psikolojileri iyi değildir belki diyerek rahatsız etmedim onları ama annem mesaj atmış görüldü atmışlar. Abisinin ailesinden uzak olduğunu biliyordum ama bu kadar umursamaz olacağını düşünmemiştim. Kardeşinin anne babasının evinin bile resimleri var bende. Bunları istemek için bile ulaşmadılar. Benimde ne kadar üzgün olduğumu biliyorlar ama yok saydılar. Ramazandan sonra mezarına gideceğim umarım yerini ve numarasını söylerler.

Size komik gelecek belki ama en büyük isteğim beni gerçekten ve benim de sevebildiğim biriyle aile olmaktı. Ve onunla tanışana kadar hiç kimseyi bu hayale ortak etmemiştim. Daha önceden ne istediysem hatta fazlası onda vardı. Sanki benim için dünyaya gelmiş gibi. Fikirlerimiz zevklerimiz hayallerimiz ortaktı. Tanıştıktan bir hafta on gün sonra evlilik hakkında konuşmaya başlamıştık. Tek dileği benim yanımda olmaktı. Ben bir şeyler hayal ederken o sadece benim içerisinde olduğum bir ev istiyordu. Hayaller kurarak çeyiz hazırladım temel alınması gerekenleri aldım. Diğer odada duruyorlar şimdi.

Prenses gibi büyümedim. O nedenle güçlü bir insanım. Ama ilk defa gerçekten kaldıramayacağımı düşündüğüm için psikolojik desteğe başladım. Hala ne depremden ne de yastan bahsetmişim psikoloğa. Karalar bağlayıp kendimi yatağa atmadım. İyileşmeye çalışıyorum. Onu aklımdan çıkarmaya çalışmıyorum varlığı ve bana yaşattıkları için şükrediyorum. İntihar haram olduğu için ve kız kardeşim bunu kaldıramayacağı için ölemiyorum. Yaşamak zorundayım ama artık ne yapacağım bilmiyorum. Dizi film oyun kitap şuanı doldurmaya normalleşmeye çalışsam da gelecekten korkuyorum. Ömür boyu yalnız nasıl yaşayacağım bilmiyorum.

İçimden geçenleri kısaca yazmaya çalıştım. Dağınık oldu kusura bakmayın
Genişletmek için tıkla...
Ne diyeceğimi bilemedim, Rabbim sabır versin...
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
949806 .!.:
Nedense buraya bir şey yazmak istediğimde çok zorlanıyorum. Elim klavyeye alışkın ama ondan bahsedeceğim zaman yazamıyorum donup kalıyorum. Üzdüğüm kişilerden özür dilerim. Ama paylaşımlarınız bana destek oldu tekrar teşekkür ederim. Hem çok yalnızım içimi gerçekten dökebileceğim kimse yok hem de buraya yazamıyorum anlamıyorum neden. Devamlı kafamla konuşuyorum.

28 yaşındayım ve kendisi ilk sevdiğim erkekti. Beni kendinden çok sevdi. Bunu süreç boyunca hissettirdi. Çok güzel bir kalbi vardı. Yüzü o kadar masumdu ki baktıkça rahatlardım ve hala çok garip geliyor uykumu getirirdi. Uyurken bile telefon açık kalırdı. Bazı aksilikler oldu ve ailelerimizi yüz yüze görüştüremedik. Nisan ayında hem söz hem de dini nikahı yapacak yazın da ben tayin alırken evlenecektik. Önce telefonun kapanma sesini duydum sonra bu saatte niye uyanık acaba diye düşünürken evin sallandığını fark ettim. Hemen onu aradım ama hat düşmedi. Whatsapp üzerinden aradım çaldı ama açmadı. Evden çıktığımda abisine ulaştım. İyi olduğunu gece evden çıkıp kuzeniyle görüştüğünü söyledi. Eğer enkazda olduğunu söylemiş olsaydı mahvolur ailemin yanına dönemezdim. Sekizinci gün ona ulaşabildiler. Üstlerine ikinci bir bina daha yıkılmış. Ailesi ben maraşta yaşamak istemiyorum diye istemeye gelmeyi iptal etmişti. Ailecek vefat etttiler. Cenazesine gidemedim. Yıllarca beklediğim hayallerimdeki insanın cenazesine gidemedim.
Ailesinden bir tek abisi hayatta. Eşi bana dönüş yapacaktı ama aramadı. Ben psikolojileri iyi değildir belki diyerek rahatsız etmedim onları ama annem mesaj atmış görüldü atmışlar. Abisinin ailesinden uzak olduğunu biliyordum ama bu kadar umursamaz olacağını düşünmemiştim. Kardeşinin anne babasının evinin bile resimleri var bende. Bunları istemek için bile ulaşmadılar. Benimde ne kadar üzgün olduğumu biliyorlar ama yok saydılar. Ramazandan sonra mezarına gideceğim umarım yerini ve numarasını söylerler.

Size komik gelecek belki ama en büyük isteğim beni gerçekten ve benim de sevebildiğim biriyle aile olmaktı. Ve onunla tanışana kadar hiç kimseyi bu hayale ortak etmemiştim. Daha önceden ne istediysem hatta fazlası onda vardı. Sanki benim için dünyaya gelmiş gibi. Fikirlerimiz zevklerimiz hayallerimiz ortaktı. Tanıştıktan bir hafta on gün sonra evlilik hakkında konuşmaya başlamıştık. Tek dileği benim yanımda olmaktı. Ben bir şeyler hayal ederken o sadece benim içerisinde olduğum bir ev istiyordu. Hayaller kurarak çeyiz hazırladım temel alınması gerekenleri aldım. Diğer odada duruyorlar şimdi.

Prenses gibi büyümedim. O nedenle güçlü bir insanım. Ama ilk defa gerçekten kaldıramayacağımı düşündüğüm için psikolojik desteğe başladım. Hala ne depremden ne de yastan bahsetmişim psikoloğa. Karalar bağlayıp kendimi yatağa atmadım. İyileşmeye çalışıyorum. Onu aklımdan çıkarmaya çalışmıyorum varlığı ve bana yaşattıkları için şükrediyorum. İntihar haram olduğu için ve kız kardeşim bunu kaldıramayacağı için ölemiyorum. Yaşamak zorundayım ama artık ne yapacağım bilmiyorum. Dizi film oyun kitap şuanı doldurmaya normalleşmeye çalışsam da gelecekten korkuyorum. Ömür boyu yalnız nasıl yaşayacağım bilmiyorum.

İçimden geçenleri kısaca yazmaya çalıştım. Dağınık oldu kusura bakmayın
Genişletmek için tıkla...
Allah sabırlar versin ne diyeceğimi nasıl teselli vereceğimi bilemiyorum ama acınızı yüreğimde hissettim çok zor dayanılmaz gibi geliyor ama dayanacaksiniz dayanmak zorundasınız acınızı yaşayın ağlayın içinizde tutmayın en zoru evlat acısı derler etrafımda evladını kaybedip yine de yaşayan hayata tutunan bir çok insan var hiç unutmayacaksıniz ama alisacaksiniz
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
KeskeYesilElmaOlsaydim .!.:
Başınız sağolsun.
Benim de annem ve babam 20 yıllık evliyken , babam vefat etti ve biz de iki kız kardeşiz. Bu yüzden mesajınız içimi cız ettirdi. Baş sağlığı dilemek istedim.
Genişletmek için tıkla...
Allah razı olsun.Sizinde başınız sağolsun. Babasızlığın acısını yaşıyor musunuz hala? Çocuklarım normal hayata adapte olmuş gibi duruyor ama içlerinde ne yaşadıklarını bilemiyorum.Biri liseye biri ilkokula gidiyor henüz.Aynı acıyı yaşadığınız için belki yardımcı olabilirsiniz.
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Sağolun. Babasızlığın acısı hiç dinmez 9 yıl oldu ama bir yerden sonra duruma alışacaklar. Benim bunları yazarken bile hala gözlerim doluyor. Üzüldüklerinde , ağladıklarında lütfen kimse onları hemen neşelendirmeye çalışmasın ya da birbirimiz için güçlü durmalıyız gibi sözlerle üzüntülerini bastırmasın. Şimdi akıtmazlarsa yıllarca içlerinde kalır. Bir süre sonra babalarının sadece bedenen yanlarında olmadığını ama aslında hep bir arada olduklarını anlayacaklar. Hepinize bol sabır dilerim.
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
RUJLU KIZ .!.:
Allah razı olsun.Sizinde başınız sağolsun. Babasızlığın acısını yaşıyor musunuz hala? Çocuklarım normal hayata adapte olmuş gibi duruyor ama içlerinde ne yaşadıklarını bilemiyorum.Biri liseye biri ilkokula gidiyor henüz.Aynı acıyı yaşadığınız için belki yardımcı olabilirsiniz.
Genişletmek için tıkla...
Sağolun. Babasızlığın acısı hiç dinmez 9 yıl oldu ama bir yerden sonra duruma alışacaklar. Benim bunları yazarken bile hala gözlerim doluyor. Üzüldüklerinde , ağladıklarında lütfen kimse onları hemen neşelendirmeye çalışmasın ya da birbirimiz için güçlü durmalıyız gibi sözlerle üzüntülerini bastırmasın. Şimdi akıtmazlarsa yıllarca içlerinde kalır. Bir süre sonra babalarının sadece bedenen yanlarında olmadığını ama aslında hep bir arada olduklarını anlayacaklar. Hepinize bol sabır dilerim.
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
949806 .!.:
Nedense buraya bir şey yazmak istediğimde çok zorlanıyorum. Elim klavyeye alışkın ama ondan bahsedeceğim zaman yazamıyorum donup kalıyorum. Üzdüğüm kişilerden özür dilerim. Ama paylaşımlarınız bana destek oldu tekrar teşekkür ederim. Hem çok yalnızım içimi gerçekten dökebileceğim kimse yok hem de buraya yazamıyorum anlamıyorum neden. Devamlı kafamla konuşuyorum.

28 yaşındayım ve kendisi ilk sevdiğim erkekti. Beni kendinden çok sevdi. Bunu süreç boyunca hissettirdi. Çok güzel bir kalbi vardı. Yüzü o kadar masumdu ki baktıkça rahatlardım ve hala çok garip geliyor uykumu getirirdi. Uyurken bile telefon açık kalırdı. Bazı aksilikler oldu ve ailelerimizi yüz yüze görüştüremedik. Nisan ayında hem söz hem de dini nikahı yapacak yazın da ben tayin alırken evlenecektik. Önce telefonun kapanma sesini duydum sonra bu saatte niye uyanık acaba diye düşünürken evin sallandığını fark ettim. Hemen onu aradım ama hat düşmedi. Whatsapp üzerinden aradım çaldı ama açmadı. Evden çıktığımda abisine ulaştım. İyi olduğunu gece evden çıkıp kuzeniyle görüştüğünü söyledi. Eğer enkazda olduğunu söylemiş olsaydı mahvolur ailemin yanına dönemezdim. Sekizinci gün ona ulaşabildiler. Üstlerine ikinci bir bina daha yıkılmış. Ailesi ben maraşta yaşamak istemiyorum diye istemeye gelmeyi iptal etmişti. Ailecek vefat etttiler. Cenazesine gidemedim. Yıllarca beklediğim hayallerimdeki insanın cenazesine gidemedim.
Ailesinden bir tek abisi hayatta. Eşi bana dönüş yapacaktı ama aramadı. Ben psikolojileri iyi değildir belki diyerek rahatsız etmedim onları ama annem mesaj atmış görüldü atmışlar. Abisinin ailesinden uzak olduğunu biliyordum ama bu kadar umursamaz olacağını düşünmemiştim. Kardeşinin anne babasının evinin bile resimleri var bende. Bunları istemek için bile ulaşmadılar. Benimde ne kadar üzgün olduğumu biliyorlar ama yok saydılar. Ramazandan sonra mezarına gideceğim umarım yerini ve numarasını söylerler.

Size komik gelecek belki ama en büyük isteğim beni gerçekten ve benim de sevebildiğim biriyle aile olmaktı. Ve onunla tanışana kadar hiç kimseyi bu hayale ortak etmemiştim. Daha önceden ne istediysem hatta fazlası onda vardı. Sanki benim için dünyaya gelmiş gibi. Fikirlerimiz zevklerimiz hayallerimiz ortaktı. Tanıştıktan bir hafta on gün sonra evlilik hakkında konuşmaya başlamıştık. Tek dileği benim yanımda olmaktı. Ben bir şeyler hayal ederken o sadece benim içerisinde olduğum bir ev istiyordu. Hayaller kurarak çeyiz hazırladım temel alınması gerekenleri aldım. Diğer odada duruyorlar şimdi.

Prenses gibi büyümedim. O nedenle güçlü bir insanım. Ama ilk defa gerçekten kaldıramayacağımı düşündüğüm için psikolojik desteğe başladım. Hala ne depremden ne de yastan bahsetmişim psikoloğa. Karalar bağlayıp kendimi yatağa atmadım. İyileşmeye çalışıyorum. Onu aklımdan çıkarmaya çalışmıyorum varlığı ve bana yaşattıkları için şükrediyorum. İntihar haram olduğu için ve kız kardeşim bunu kaldıramayacağı için ölemiyorum. Yaşamak zorundayım ama artık ne yapacağım bilmiyorum. Dizi film oyun kitap şuanı doldurmaya normalleşmeye çalışsam da gelecekten korkuyorum. Ömür boyu yalnız nasıl yaşayacağım bilmiyorum.

İçimden geçenleri kısaca yazmaya çalıştım. Dağınık oldu kusura bakmayın
Genişletmek için tıkla...
Başınız sağolsun. Allah sabır versin...
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
KeskeYesilElmaOlsaydim .!.:
Sağolun. Babasızlığın acısı hiç dinmez 9 yıl oldu ama bir yerden sonra duruma alışacaklar. Benim bunları yazarken bile hala gözlerim doluyor. Üzüldüklerinde , ağladıklarında lütfen kimse onları hemen neşelendirmeye çalışmasın ya da birbirimiz için güçlü durmalıyız gibi sözlerle üzüntülerini bastırmasın. Şimdi akıtmazlarsa yıllarca içlerinde kalır. Bir süre sonra babalarının sadece bedenen yanlarında olmadığını ama aslında hep bir arada olduklarını anlayacaklar. Hepinize bol sabır dilerim.
Genişletmek için tıkla...
Cevabınız için çok teşekkür ederim.Bebeğinizi sağlıkla kucağınıza almanızı dilerim.:nazar:
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Bir şekilde yaşıyorsunuz gülüyorsunuz ama o hep bir yerde.. her akşam yatmadan aklınıza gelir..şu kadar sene olmuş..onun yaşındayım..o şu yaşta olacaktı..konuştuğunuz replikler çok az kalıyor akılda.. gözleri aklınıza gelince bir sıcaklık basar..şunu yapsaydım keşke dersiniz...o keşke lafı hep vardır
uzun uzun hikayesini yazmak istesiniz evli olduğunuz eşinizin ailesinden stalk yapan oro...u. gelir aklınıza yazamazsınız
 
Son düzenleme:
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Mikasa Ackerman .!.:
Nedense buraya bir şey yazmak istediğimde çok zorlanıyorum. Elim klavyeye alışkın ama ondan bahsedeceğim zaman yazamıyorum donup kalıyorum. Üzdüğüm kişilerden özür dilerim. Ama paylaşımlarınız bana destek oldu tekrar teşekkür ederim. Hem çok yalnızım içimi gerçekten dökebileceğim kimse yok hem de buraya yazamıyorum anlamıyorum neden. Devamlı kafamla konuşuyorum.

28 yaşındayım ve kendisi ilk sevdiğim erkekti. Beni kendinden çok sevdi. Bunu süreç boyunca hissettirdi. Çok güzel bir kalbi vardı. Yüzü o kadar masumdu ki baktıkça rahatlardım ve hala çok garip geliyor uykumu getirirdi. Uyurken bile telefon açık kalırdı. Bazı aksilikler oldu ve ailelerimizi yüz yüze görüştüremedik. Nisan ayında hem söz hem de dini nikahı yapacak yazın da ben tayin alırken evlenecektik. Önce telefonun kapanma sesini duydum sonra bu saatte niye uyanık acaba diye düşünürken evin sallandığını fark ettim. Hemen onu aradım ama hat düşmedi. Whatsapp üzerinden aradım çaldı ama açmadı. Evden çıktığımda abisine ulaştım. İyi olduğunu gece evden çıkıp kuzeniyle görüştüğünü söyledi. Eğer enkazda olduğunu söylemiş olsaydı mahvolur ailemin yanına dönemezdim. Sekizinci gün ona ulaşabildiler. Üstlerine ikinci bir bina daha yıkılmış. Ailesi ben maraşta yaşamak istemiyorum diye istemeye gelmeyi iptal etmişti. Ailecek vefat etttiler. Cenazesine gidemedim. Yıllarca beklediğim hayallerimdeki insanın cenazesine gidemedim.
Ailesinden bir tek abisi hayatta. Eşi bana dönüş yapacaktı ama aramadı. Ben psikolojileri iyi değildir belki diyerek rahatsız etmedim onları ama annem mesaj atmış görüldü atmışlar. Abisinin ailesinden uzak olduğunu biliyordum ama bu kadar umursamaz olacağını düşünmemiştim. Kardeşinin anne babasının evinin bile resimleri var bende. Bunları istemek için bile ulaşmadılar. Benimde ne kadar üzgün olduğumu biliyorlar ama yok saydılar. Ramazandan sonra mezarına gideceğim umarım yerini ve numarasını söylerler.

Size komik gelecek belki ama en büyük isteğim beni gerçekten ve benim de sevebildiğim biriyle aile olmaktı. Ve onunla tanışana kadar hiç kimseyi bu hayale ortak etmemiştim. Daha önceden ne istediysem hatta fazlası onda vardı. Sanki benim için dünyaya gelmiş gibi. Fikirlerimiz zevklerimiz hayallerimiz ortaktı. Tanıştıktan bir hafta on gün sonra evlilik hakkında konuşmaya başlamıştık. Tek dileği benim yanımda olmaktı. Ben bir şeyler hayal ederken o sadece benim içerisinde olduğum bir ev istiyordu. Hayaller kurarak çeyiz hazırladım temel alınması gerekenleri aldım. Diğer odada duruyorlar şimdi.

Prenses gibi büyümedim. O nedenle güçlü bir insanım. Ama ilk defa gerçekten kaldıramayacağımı düşündüğüm için psikolojik desteğe başladım. Hala ne depremden ne de yastan bahsetmişim psikoloğa. Karalar bağlayıp kendimi yatağa atmadım. İyileşmeye çalışıyorum. Onu aklımdan çıkarmaya çalışmıyorum varlığı ve bana yaşattıkları için şükrediyorum. İntihar haram olduğu için ve kız kardeşim bunu kaldıramayacağı için ölemiyorum. Yaşamak zorundayım ama artık ne yapacağım bilmiyorum. Dizi film oyun kitap şuanı doldurmaya normalleşmeye çalışsam da gelecekten korkuyorum. Ömür boyu yalnız nasıl yaşayacağım bilmiyorum.

İçimden geçenleri kısaca yazmaya çalıştım. Dağınık oldu kusura bakmayın
Genişletmek için tıkla...
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Başınız sağ olsun Allah sabır versin. Üzmek istemem ama gerçekten çok sevdiyseniz bu acı geçmeyecek kalbiniz de bir yerlerde hep duracak. 2011 Şubat ayında çok sevdiğim çocukluk aşkımı kaybettim vefatından bir saat önce konuşmuştuk sonra ölüm haberini aldım trafik kazası başta inanmadım kabullenemedim zaman geçtikçe bu hayat kendini hatırlatıyor olması gerekenler oluyor şimdi evliyim eşimi seviyorum ölen sevgilimi ondan saklamadım evlenmeden söylemiştim bilmesini istedim o günden sonra bir daha hiç konuşmadık bu konuyu 13 sene oldu uzun yıllardır gitmediğim mezarına gittim bu gün bir şey beni oraya çekti. demek istediğim normal hayatınıza dönseniz de içinizde ki o yangın içten içe hep yanacak gözleri hep aklınıza gelecek ara ara hüzünleneceksiniz ama etrafınızda kimse bunu anlamayacak biraz sonra sizde hayata tekrar döneceksiniz ve bu döngü böyle sürüp gidecek
 
Olumlu oy 0 Olumsuz oy
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

ayneyn
PKO'yu yenmek isteyenler buyrun içeriye!
54 55 56
Yorumlar
1K
Görüntüleme
226K
yaseminnnninci
Y
HAMBOSPARA
mayıs ayı 2014 buçlar
Yorumlar
2
Görüntüleme
1K
HAMBOSPARA
HAMBOSPARA
X