Ogluma karsi bitmek bilmeyen vicdan azabim

Jalopi

başlangıç: 72.4 güncel: hedef: 60
Kayıtlı Üye
28 Nisan 2011
10.147
3.982
NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.

Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.

Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.

Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.

Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.

Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.

Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.

Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.

Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye :KK43:

Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.

Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...

Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.

Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.

Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.

Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.

Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...

Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.

En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.

Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
 
Merak etmeyin,cocuguna oturup kendi bakmis bir insan olarak ben de calismadigima pismanim mesela :KK66: ille ki bir sekilde pisman olunabiliyor yani. Uzulmeyin. Ben sadece su kismi elestirecegim ,is ile cocuk evet ayni zamanda olur ama atanma,sinav ve kurs donemleri cocukla ayni zamanda olmamali. Cocuk ihmal ediliyor,sinav kazanilamiyor vs gibi sorunlarla karsilasiliyor. Her seyi olmasi gereken siralama ile yapmak mantikli geliyor bana. İkinci cocuk karariniz ise yine bana gore fiyasko olmus. İlk cocukla ilgilenemeyip de ikinciye sahip olmak ne bileyim. Asla yapmayacagim bir sey benim.
Simdi zaten zaman gecmis,iyi ki kvniz varmis. Benim de keske olsaydi da kendim bakmasaydim calissaydim. Cok sansli bir insanmissiniz ama bence tek kusurunuz yeterince organize olamamaniz ve ikinci cocugu yapmaniz hepsi bu. Hepimiz hatalarimizla insaniz,uzulecek bir sey yok gelmis gecmis seyler icin
 
Öncelikle sakin:)
Çoğu fazla çocuklu ya da çalışan kadın, yaşadıklarınızı yaşıyor.
Öncelikle ilk çocuğum 40 gün sağarak anne sütü aldı, hiç emmedi ve mamayla büyüdü.
Hiçbir zaman vicdan azabı çekmedim, neden çekeyim?
İlki 5 aylık olduğunda hamile kaldım, siz düşünün içimdeki buhranı.
Bu sebeple şımarttım da şımarttım, yemeği, oyunu, uykusu vs her şeye aşırı titizlendim.
Zaten çok zor bir çocuktu ama kardeşi doğduktan sonra aylarca her sabah evden babasıyla çıktı, akşam onunla geldi.

İkincisi ise 3 ay emdi, birden bıraktı döndüremedik.
İlk oğlumla hamile de olsam hergün farklı aktiviteler yapar, dışarı çıkardık.
Ama küçükle çıkamadım, kolikti.
Ev işi bebek, akşam eve gelince ilgi bekleyen bir çocuk derken küçüğü sadece temel ihtiyaçlarını karşılayarak büyüttüm.
Oyun alanlarında bilmediği oyuncak kalmayam büyük oğlumun yanında, 1yaşında ömründe ilk kez oyun alanına giren bir küçüğüm var.
Kendisine hiçbir eşya almadığımız, annesinin üzerine yemek damlayınca değiştirmeye fırsatı olmadığı, her öğün taze yemek yapamadığı, uyku eğitimleri yerine ayakta sallayarak uyuttuğu, hiçbir şey öğretmeye zamanı olmadığı küçüğüm.
Büyük kıskanır diye neredeyse yürüyene kadar kimsenin ilgi göstermediği, adının bile evde ‘bebek’ olarak kaldığı, şansımıza mükemmel tatlılık ve yaramazlıkta olan küçüğüm.

Vicdan azabı çekiyor muyum, hayır.
Şartlar bunu gerektirdi ve elimden gelenin en iyisini neredeyse canım çıkana kadar yaptım.
Sizin de içiniz rahat olsun, her şeyi evladınız için yapmış ve katlanmışsınız.
Her şeyi tam, düzenli vs çocuk yetiştirmek değil ki mesele.
Mutlu, vicdanlı, saygılı birer birey olmasını dilemek ve buna çalışmak ebeveynlik.
 
Bu kadar dramatize etmeyin lütfen. Bir arkadaşımım çocuğu hiç emmedi annesini sütü yoktu. Ben oğlumda sutum çok olmasına ve evde olmama ragmen 10 aylıkken kestim. Öyle gerekiyormuş ve o zaman şartlarında onu uygun gormussunuz. Geçmişte yasamayin bundan sonra nasıl iyi iletişim kurabileceginize odaklanın. Küçük için de geçmiş olsun
 
Annelik hep bir eksiklik duygusu taşır bünyesinde zaten. Hep daha iyisi olabilir miydi, neyi eksik ya da hatalı yaptım der insan. Ne kadar çok bakarsanız bakın yetmez size. Tabi kişinin karakteri ile de doğru orantılıdır bu durum.. yeri gelmiş şartlar gereği ihmal etmek zorunda kalmışsınız belki ama bunun için dertleniyor olmanız bile değerli bence. Çocuğunuzda bu güttüğünüz kaygıları tetikleyecek bir ihmal sorunu var mı? Yaşıtları gibi normal ve mutlu bir çocuk ise kendinizi bu kadar hırpalamayın. Değilse de düzeltme yolları arayın. Böyle kendinizi yiyerek ona faydanız olmaz ki, aksine bu durum sizi daha agresif yapabilir. Yetersizlik hissi insanı oldukça yıpratan bir duygudur. Ayrıca daha geç değil, çocuğunuz hala küçük sayılır. Önünde koca bir ömür var inşallah. Anne her yaşta annedir ve lazımdır. Bence telafi edebilirsiniz.
 
Merak etmeyin,cocuguna oturup kendi bakmis bir insan olarak ben de calismadigima pismanim mesela :KK66: ille ki bir sekilde pisman olunabiliyor yani. Uzulmeyin. Ben sadece su kismi elestirecegim ,is ile cocuk evet ayni zamanda olur ama atanma,sinav ve kurs donemleri cocukla ayni zamanda olmamali. Cocuk ihmal ediliyor,sinav kazanilamiyor vs gibi sorunlarla karsilasiliyor. Her seyi olmasi gereken siralama ile yapmak mantikli geliyor bana. İkinci cocuk karariniz ise yine bana gore fiyasko olmus. İlk cocukla ilgilenemeyip de ikinciye sahip olmak ne bileyim. Asla yapmayacagim bir sey benim.
Simdi zaten zaman gecmis,iyi ki kvniz varmis. Benim de keske olsaydi da kendim bakmasaydim calissaydim. Cok sansli bir insanmissiniz ama bence tek kusurunuz yeterince organize olamamaniz ve ikinci cocugu yapmaniz hepsi bu. Hepimiz hatalarimizla insaniz,uzulecek bir sey yok gelmis gecmis seyler icin

Benim de düşüncelerimi çok güzel ozetlemissiniz..


Yaşadığınız şeylere çok üzüldüm ben. Keske kendinizi daha guvende hissetseydiniz de daha fazla vakit ayirabilseydiniz çocuğunuza ama yapacak birsey yokmus, bunun tek sorumlusu siz değilsiniz.

Kızım dün 1 yaşına girdi, ben hala ücretsiz izindeyim, 1 ay kadar kaldı ise baslamam için. İnanın ben su an bile korkuyorum, nasıl olacak nasıl yiyecek, uyuyacak mi, çok ağlayacak mi arkamdan diye. Aksam benimle gecirdigi zaman yetecek mi, ben nasıl çalışacağım uykusuzluk ve yorgunlukla hic bilmiyorum.


Maddi olarak aynen dediginiz gibiyim, bisürü borcum var. Hepsi bekliyor beni. İcralık hepsi, ne yapayım dedim. Yapacak birşey yok, çalışır öderim dedim. Tabi benim kayinbabam da destekti maddi olarak yoksa muhtemelen aç kalırdık. Ama bekledim biraz kendini kurtarmasını, karnını doyurmaya başlamasını beklemek istedim. Çok zor geçti bu süreç ama öyle veya boyle geçti, pişman değilim bu durumdan.

Bana gore de tek sıkıntı olan nokta kardeş mevzusu, atanmışsınız iş hayatına devam edeceksiniz. Yani sanırım yine zorlanacaksiniz, Allah yardımcınız olsun diyorum sadece.

Vicdan yapmamaya çalışın, kendinizi suçlu hissetmeyin. 1 sene de, 2 sene de izin alsaydınız ise başlayınca yine vicdan yapacaktiniz.
 
Herkesin pismanligi vardir hersey birarada olmuyor ben hamileyken cikartildim 3senedir calismiyorum simdi de is bulamiyorum cocugumla ilgilendim falan ama 3senedir hicbir ihtiyacimi alamadim oteledim belli bir yastan sonra tahammul azaliyor yasim da 36 artik kardes yapacak ne maddi ne manevi gucum var. Acil is bulup calismam lazim ama 3senedir piyasadan acayip gerilere dusmusum
 
Oğlum içinde, kızım içinde işi bıraktım, oyunlarla, parklarla büyüdüler.
Eşim iflas etti, onlara alıştıkları imkanların çeyreğini veremiyorum suan.
Oğlum markete girip 200 tl lik oyuncağı arabaya koyardı birkaç yıl önce, beğenmiştir diye alırdım hemen. Şimdi sütü az içmeleri konusunda uyarmak zorunda kalıyorum.
Hayatın getirip götürdükleri, bizi olduğu gibi onları da etkiliyor.
Hayat toz pembe değil. Çocukların hiç biri bulutların üzerinde yaşamıyor.
Gözünün önünde annesi öldürülen var :KK43: Buyutmeyin bu kadar yaşadıklarınizı. Çocuğu sokaga atmamışsınız, dövmemişsiniz.
Sizin yerinize babaannesinin sevgisini almış. Sevgiye aç kalmamis.
Allah sağlık versin, bundan sonra telafi edersiniz herseyi. Ama babaannesine alışkın olduğu için onunla sık sık gorusturmelisiniz bana kalırsa.
Sevgiler.
 
2 sene emzirmişsiniz ve buna rağmen vicdan yapıyorsunuz?
Valla ne bileyim ben 6 ay emse mutluluktan ölecek durumdayım...

Zamanında uygun görüp o şekilde yaptığınız şeyler için kendinizi yıpratmayın.

Sonuçta geri dönemeyeceksiniz o zamanlara.
Ben yeni anneyim 40 günlük bir oğlum var.
Çikolata yememem gerekiyor.
Gazlı bir bebek çünkü. Ve reflüsü de var.
Ama ben dun deli gibi çikolata yemişim fark etmeden bir de kahve içtim.
Bugün çocuk uyuyamadı gazdan refluden.
Bazen yapıyoruz tuhaf şeyler üzülmeyin.
 
Canım benim yaaa. Yazdıkların öyle etkiledi ki beni. İlk bebekler deneme tahtası oluyor biraz. Cahilliğimize, acemiligimize geliyor.
Ben dışarda çalışmıyordum ama sevgili eşim(!) çok titizdi mübarek. Ev dağınık olunca sinirleri bozuluyormuş. O yüzden kızımı aglata aglata iş yapmaya çalışırdım. Şimdi düşünüyorum niye yapmışım böyle bir şeyi.
Hepimiz yapıyoruz böyle cahillikler.
O yüzden suçlama kendini.
 
Sana akrabamdan örnek vereyim; oğlu doğduğu zaman tayini başka bir ile çıktı ve izin alamadı dolayısıyla 1 yaşındaki oğlunu Kvye bıraktı ama görümcesini yanına aldı sonra oğlu ateşli hastalık geçirince geri aldılar çocuğu ve kreşe verdiler. Bu arada o çocuk büyüdü ve mimar oldu. Çokta başarılı bir mimar oldu. Anneye babaya kızıyor mu? Asla kızmıyor. Arası da oldukça iyi anne babayla. Evlendi. Eşiyle de bir sorunu yok gerçi gelinimizde çok tatlı 😊Ama işte o akrabamızın vicdan azabı geçmiyor. Keşke bırakmasaydım, kendim baksaydım vs. Aslında böyle cümleler kurması için ortada hiçbir sebep yok. Yani diyeceğim o ki içinizi olabildiğince rahat tutun. Anne baba yanımda olmak tabi ki çok önemli ama bu durumda olan bir sürü çocuk var hepsi de sorunlu değil. Ben de çalışan bir annenin kızıyım ve beni de anneannem büyüttü sayılır. Bir kere de annem için keşke çalışmasaymış demedim hatta kapasitesi var ve keşke akademisyen olsaymış diye de söylerim. O yüzden bundan sonraki günlerinize bakın. Ben de çalışan bir anneyim ki işimde yoğun. Şu an izindeyim ama ben de eninde sonunda işe geri döneceğim. Bu devir böyle bir devir çünkü.
 
Olaya başka bir gözle bakın. Siz onun geleceği için çalışmışsınız. Her şey daha güzel olsun diye hep kendinizi harap etmişsiniz.
Böyle bir anneye herkes hayran kalır.
Hem daha önünüzde nice seneleriniz var inşallah. Hepsini halledersiniz.
 
NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.

Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.

Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.

Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.

Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.

Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.

Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.

Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.

Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye :KK43:

Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.

Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...

Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.

Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.

Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.

Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.

Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...

Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.

En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.

Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
Ama siz zatwn herseyi o daha rahat yasasin die yapmissiniz biseyi eksik olmamis emin olun ben kizima bisey alamiyorum ya keske bende calissaydim kizimin gozunu biseyde birakmasaydim diyorum siz cok guclu bir annesiniz👏👏👏
 
NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.

Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.

Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.

Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.

Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.

Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.

Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.

Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.

Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye :KK43:

Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.

Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...

Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.

Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.

Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.

Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.

Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...

Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.

En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.

Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.


O şartlarda gayet iyi yapmışsınız
Bakıcıya değil babannesine bırakmışsınız
Gidip gelip emmiş
Ha 2 yaş ha 2 yaş 3 ay ne fark eder (ben de emziriyorum şu an bu hassasiyetiniz bana fazla geldi)
Çalışan anne olmak zor ama bence gerekli. Bence tek hatalı düşünceniz 2. Çocuğu abisi için yapmak. Tam çocuğunuza sıra gelmişken 2. Çocuk yine ön planda olmuş. Ama bunun da artısı kardeşi olmuş onun için iyi bir şey.
Sürekli öyle olsa böyle olsa demek yerine bu günden sonra ne olabilir diyin bence.
Yemek ve temizlik olayında ya yardım alın ya da biraz rahatlayın, her şey mükemmel olmasa da olur
 
Merak etmeyin,cocuguna oturup kendi bakmis bir insan olarak ben de calismadigima pismanim mesela :KK66: ille ki bir sekilde pisman olunabiliyor yani. Uzulmeyin. Ben sadece su kismi elestirecegim ,is ile cocuk evet ayni zamanda olur ama atanma,sinav ve kurs donemleri cocukla ayni zamanda olmamali. Cocuk ihmal ediliyor,sinav kazanilamiyor vs gibi sorunlarla karsilasiliyor. Her seyi olmasi gereken siralama ile yapmak mantikli geliyor bana. İkinci cocuk karariniz ise yine bana gore fiyasko olmus. İlk cocukla ilgilenemeyip de ikinciye sahip olmak ne bileyim. Asla yapmayacagim bir sey benim.
Simdi zaten zaman gecmis,iyi ki kvniz varmis. Benim de keske olsaydi da kendim bakmasaydim calissaydim. Cok sansli bir insanmissiniz ama bence tek kusurunuz yeterince organize olamamaniz ve ikinci cocugu yapmaniz hepsi bu. Hepimiz hatalarimizla insaniz,uzulecek bir sey yok gelmis gecmis seyler icin

Calismamla ilgili cok net bir pismanligim yok sanirim. Ben daha cok is disindaki seylerden cok pismanim. Hem is hem ev hem cocuk arti hep birsey daha oldu. Bir yil kpss ise bir yil baska bisi falan.

Evet olmuyormus o atanma okul sinav vs isleri. Cunku aklin kalbin zaten boluk pörçük oluyor. Uykusuzlukla beraber zaten baya iq dusuyor falan. Tecrubesizlikten herhalde anlamadim. Bir de diyorum ya cok korktum. Ciddi bir gelecek kaygim vardi. Oysa neyin garantisi var ki isin garantisi olsun.

Kayinvalidem bir acidan sansti ama bir acidan da degil iste. Oyun konusunda bikmadan usanmadan oglumla oynardi. Bakim konusunda yasindan dolayi yetersizdi. Sanssiz olarak gordugum kisimda bu degil aslinda. Rahatca evde nasil olsa biri var in rahatligi. Bakici olsa saati saatine yetismek zorunda olurdum. Dedemin vefat ettigi zaman baska bir yerdeydim. Eve ugramadan direkt hastaneye ordan da köye gecmistim defin isleri icin.2 gun oglum beni gorememis olmustu toplamda. Donunce hatta bana tavir yapmıştı 2 yasindaydi. Bir bakis acisiyla şans bu sekilde bir rahatlik. Ama pismanliklarimi dusundugum zaman su an baktigim zamab sanssizlik gibi geliyor. O zamanlar memnundum tabi guvendigim birinin bakmasi vs acisindan.
 
X