annem bana hamile kaldığında abim 6 ablam 1.5 yasindaydi. ve dedem anneme aldırın çocuğu 2 çocuk neyinize yetmiyor falan dedi. annem de günlerce ağladi. babam da hiç destek olmadı bi kız bi oğlumuz var yeter bence de gerek yok dedi. bir gün kendini tutamayıp kendi babasının evinde ağlamaya başladi ve dedem ona ‘doğur çocuğu ben bakacam, benim evladim olur’ dedi. annem doğumdan sonra 1 ay boyunca anneannemin evine gidip gelip emziriyordu beni çok zorlandi. bir ay sonra ben hastalandim doktora götürdüler meğerse annemin sütünden zehirlenmişim çünkü annemin göğsünde kist varmis. annem ameliyat oldu. o dönem benim beşiğimin üstüne yemek yerken örtü örtüyorlarmis ki yemek yerken beni can cekilirken görmesinler. öyle de kalpsizlerdi. doktor anneme bir ay sonra beni tekrar emzirebileceğini söyledi. bir ay sonra da ben memeyi kabul etmemisim ama her gece uyurken elimi annemin göğsünün üstüne koyarmisim. annemin günlüğünü okuyunca ben tüm bunları öğrendim. annemin babası 2020 yılında akciğer kanserinden vefat etti ve öz babam ölmüş gibi üzüldüm çünkü benim için hep baba gibi oldu. kücük yaşlarımda bile hep onun evindeydim tüm çocukluk anılarım onunla. şu an babam da, beni ilk basta istemeyen dedem de bana çok düskün. anneme yaptıkları zorbalıkla kaldılar. nasıl olduysa oldu ama Allah size bir can emanet etti. bu o çocuğun suçu değil. kaldı ki bu çocuğu aldırmak size ağır gelecek çünkü bu kadar üzüldüğünüze göre onu istiyorsunuz. bu karar sizindir. kimseye bu hakkı vermeyin. eğer 3. bir cocuga bakamayacağınızı düşünüyorsanız bu sizin kararınız olsun. ömür boyu pişmanlık yaşamayın.
prezervatifide ilişki başında takıp geri çekip boşalma olursa yüzde yüze yakın korur tutupta bimin saçma markası değilse yani 
