uzun süredir bu kulübü takip ediyorum.anlatacağım hikaye biraz uzun olacak kusura bakmayın.Yardımcı olursanız çok sevinirim.25yaşında bekar bir bayanım.bundan 1.5yıl önce lösemi teşhisiyle hastaneye yatırıldım.AML2hastasıydım geçirenler çevresinde olanlar iyi bilir.hemen tedavilere başlandı.3kür kemoterapi aldımve şükür ki tedavilere cevap vermeye başladım.Şanslıydım kardeşiminde iliği yüzde yüz uyumluydu hastalığın nüksetmemesi için ilik naklinide kabul ettim bir kez bu yola girmiştim.o süre içerisinde bir ayağım hep kadın doğumcudaydı kemoterapiden dolayı rahmimin yumurtalıklarımın yumurtalırımın zarar göreceğini sölediler ama şükür öle bişi gelişmedi taki ilik nakli olana kadar.
ilik naklini yapacak doktorlar tedavinin ağır olduğunu kısırlığın gelişebileceğini sölediler.evli olmadığım için embriyo dondurması yapamadımTürkiyede bekarlar için yumurta toplama işlemide pek gelişmiş değil bunu doktolar bile nasıl yapacağını bilmiyor inanırmısınız?zaten o andada düşüneceğim tek şey çocuktu ölümün eşiğindesiniz olaylara çok farklı bakıyorsunuz.eğer allah bana naisp etmişşse çocukda olur dedim ne yazıkki yumurtalarımı toplatmadımilik naklini oldum 2.bir hayat bahşedilmişti bana ne kadar şükretsem azdı.zaten böle durumlarda bide aşk filizlenir bilirsinizkarşı taraf beni seviyor ben onu seviyorum olmaması için hiç bir engel yok.Çünkü ilikde çalışmaya başlamış normal bir insan olmaya başlamıştım.ilik naklinden sonra 2kez regl oldum sonra her şey kesildi.artık kadın doğumcunun yolunu tutma zamanı gelmişti gittim ne yazıkki kemoterapiye bağlı erken menopoz gelişmiş dedi evlenmek için bir sakınca yok ama çocuk sahibi olamazsın kemiklerini ve kalbimi korumak için bir ilaç verdi ama zaten ben o zaman farklı bir dünyada yaşıyordum drun dediğini algılayamıyordum.bu durumu ilik nakli yapan drlarla görüştüm bana beklenen bir durum dediler gelme ihtimali hiç mi yok dedim fazla ümit vermeyelim dediler.Bu hayatımın 2.yıkımı oldu.sevdiğim insanlada bu durumu paylaştım oda çok üzüldü ama bazı şeyler sevginin aşkın önüne geçmişti bana evlilik için söz veremeyeceğini söledi ayrıldıköl.tabi bu ayrılık 3.yıkım oldu.bazen böle avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorumama hiçbişi yapamıyorum.insanların mutsuzluğu benim mutluluğum oldu çünkü ben mutlu değilim ve kimsenin olmasını istemiyorum gibi garip şeyler düşünür oldum.Sonra diyorumki bu hastalık nasıl milli piyangodan çıktıysa rabbim buna nasıl şifa verdiyse inş bunada verir diyorum.ümidimi kaybetmek istemiyorum ama bazen gücüm kalmıyor.her şey çok üst üste geldi,yoruldum diyorum söle azrail gelsede götürse diyorum diyorumda diyorum:)ŞİMDİ SİZDEN Bİ RİCAM VAR ÇEVRENİZDE İLİK NAKLİ OLUP ÇOCUK SAHİBİ OLAN VAR MI ?YAZARMISINIZ BİR NEBZE ÜMİT OLUR BANADA
ilik naklini yapacak doktorlar tedavinin ağır olduğunu kısırlığın gelişebileceğini sölediler.evli olmadığım için embriyo dondurması yapamadımTürkiyede bekarlar için yumurta toplama işlemide pek gelişmiş değil bunu doktolar bile nasıl yapacağını bilmiyor inanırmısınız?zaten o andada düşüneceğim tek şey çocuktu ölümün eşiğindesiniz olaylara çok farklı bakıyorsunuz.eğer allah bana naisp etmişşse çocukda olur dedim ne yazıkki yumurtalarımı toplatmadımilik naklini oldum 2.bir hayat bahşedilmişti bana ne kadar şükretsem azdı.zaten böle durumlarda bide aşk filizlenir bilirsinizkarşı taraf beni seviyor ben onu seviyorum olmaması için hiç bir engel yok.Çünkü ilikde çalışmaya başlamış normal bir insan olmaya başlamıştım.ilik naklinden sonra 2kez regl oldum sonra her şey kesildi.artık kadın doğumcunun yolunu tutma zamanı gelmişti gittim ne yazıkki kemoterapiye bağlı erken menopoz gelişmiş dedi evlenmek için bir sakınca yok ama çocuk sahibi olamazsın kemiklerini ve kalbimi korumak için bir ilaç verdi ama zaten ben o zaman farklı bir dünyada yaşıyordum drun dediğini algılayamıyordum.bu durumu ilik nakli yapan drlarla görüştüm bana beklenen bir durum dediler gelme ihtimali hiç mi yok dedim fazla ümit vermeyelim dediler.Bu hayatımın 2.yıkımı oldu.sevdiğim insanlada bu durumu paylaştım oda çok üzüldü ama bazı şeyler sevginin aşkın önüne geçmişti bana evlilik için söz veremeyeceğini söledi ayrıldıköl.tabi bu ayrılık 3.yıkım oldu.bazen böle avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorumama hiçbişi yapamıyorum.insanların mutsuzluğu benim mutluluğum oldu çünkü ben mutlu değilim ve kimsenin olmasını istemiyorum gibi garip şeyler düşünür oldum.Sonra diyorumki bu hastalık nasıl milli piyangodan çıktıysa rabbim buna nasıl şifa verdiyse inş bunada verir diyorum.ümidimi kaybetmek istemiyorum ama bazen gücüm kalmıyor.her şey çok üst üste geldi,yoruldum diyorum söle azrail gelsede götürse diyorum diyorumda diyorum:)ŞİMDİ SİZDEN Bİ RİCAM VAR ÇEVRENİZDE İLİK NAKLİ OLUP ÇOCUK SAHİBİ OLAN VAR MI ?YAZARMISINIZ BİR NEBZE ÜMİT OLUR BANADA
